Ogólne zasady uprawy

borówki wysokiej

Sadzenie.
   Najlepszy jest układ rzędów  północ-południe. Odległość między rzędami 2,5 - 3 m. Odstępy między roślinami w rzędach od  0,8 - 1,8 m (2 000 do 5 000 roślin/ha). Krzewy powinny być uprawiane w pojemnikach - ułatwia to przyjęcie się roślin i wydłuża okres zakładania plantacji. Na glebach ubogich w próchnicę należy do otworów pod roślinę dodać kwaśnego torfu (10 l do otworu a na glebach słabych o bardzo małej zawartości próchnicy - nawet kilkakrotnie więcej!), wymieszać go z naturalną glebą i w takie wzbogacone w próchnicę podłoże, wysadzać borówkę. Podłoża w dołkach pod borówkę nigdy nie wzbogacamy nawozami. 

Owocowanie.
   Borówka jest rośliną owadopylną, zapylaną przez pszczoły i trzmiele (3 - 4 rodziny pszczele wystarczają do skutecznego zapylenia 1 ha plantacji). Aby owoce były w pełni wykształcone i dorodne, wskazane jest zapylenie przez owady.  Podstawowym kryterium doboru odmian powinna być pożądana pora dojrzewania i inne cechy istotne dla plantatora ( przeznaczenie, pora dojrzewania i wielkość owoców, odporność, regularność owocowania, sposób zbioru, etc.). W warunkach polskich plony szacuje się na poziomie do 10 T/ha. W związku zapotrzebowaniem na świeże owoce, celowe jest sadzenie odmian o różnych porach dojrzewania, tak aby wydłużyć okres sprzedaży i ułatwić organizację zbiorów.

Nawożenie i ochrona.
  Danych dotyczących nawożenia i ochrony należy szukać w szczegółowych opracowaniach.  Glebę pod krzewami można ściółkować (np. trocinami)  w celu ograniczenia wahań wilgotności podłoża i dostarczenia dodatkowej próchnicy. Ściółkowanie trocinami jest zabiegiem bardzo korzystnym, wymaga jednak zwiększenia dawki nawozów mineralnych - azotu nawet dwukrotnie - ponieważ mikroflora rozkładająca trociny zużywa znaczne jego ilości, przez co rośliny mogą wykazywać objawy jego niedoboru. Wszelkie dodatkowe dane na temat szczegółów nawożenia borówki dostępne są w literaturze specjalistycznej. Precyzyjne nawożenie borówki (biorąc pod uwagę jej specyficzne i niskie wymagania pokarmowe) powinno być oparte na zaleceniach szczegółowych, uzyskanych na podstawie analizy podłoża lub liści, z uwzględnieniem pory roku, wieku plantacji, warunków siedliskowych, itp. Zalecenia nawozowe powinny uwzględniać konieczność rozdzielenia dawki rocznej nawozów na trzy części podawane  w odpowiednich terminach. Na plantacjach w niektórych rejonach stosuje się ochronę przed wiatrami, najczęściej w postaci pasów drzew posadzonych tak, aby nie konkurowały z borówką o światło i wodę (sadzić należy gatunki korzeniące się głęboko, np. olchę lub sosnę). Podzielenie plantacji na kwatery pasami drzew pozwala stworzyć borówce mikroklimat sprzyjający jej uprawie a osłona przeciwwiatrowa zapobiega ruchom gałęzi, powodującym ścieranie z owoców niebieskiego nalotu i obniżenie ich jakości rynkowej. Zapobiega też otrząsaniu owoców. Mimo, że borówka należy do roślin mało porażanych przez choroby i rzadko atakowanych przez szkodniki, coraz częściej staje konieczna się ochrona przed nimi. Należy jednak zawsze pamiętać, że profilaktyka, czyli zapobieganie powstawaniu warunków sprzyjających rozwojowi chorób i inwazji szkodników jest najważniejszym czynnikiem pomagającym w walce z nimi. 

Cięcie.
   W pierwszych latach po posadzeniu krzewy borówki nie wymagają formowania, stosujemy tylko cięcie sanitarne. Po kilku latach cięcie powinno być robione regularnie  jesienią, po opadnięciu liści, według następujących zasad:
- wszystkie zabiegi powinny być wykonywane mocnymi, ostrymi sekatorami, najlepiej dwuręcznymi, przy większych plantacjach celowe jest stosowanie sekatorów pneumatycznych, 
- usuwamy wszystkie martwe i połamane pędy,
- usuwamy wszystkie pędy cienkie, zwisające, rosnące poziomo i utrudniające komunikację w międzyrzędziach, takie pędy utrudniają zbiór, owoce z nich są zawsze gorsze,
- w celu stałego pobudzania krzewu do wydawania nowych, bujnych pędów, powinno się usuwać wszystkie pędy starsze niż pięcioletnie,